ادبیات فارسی در نخستین روزگاران

نخستین بازمانده ی زبانهای آریایی ایران (که جهان باستان برای ما واگذاشته) زبان اوستا یعنی کتاب مقدّس کیش زردشتی است.

تا حدود نهصد سال، مردم ایران هیچ گونه خطّی که با آن بتوانند اوستا را بنویسند نداشتند. از این روی آن را همچنان سینه به سینه فرا می گرفتند و بدین سان آن را درست از سده ی هفتم قبل از میلاد تا سده ی سوم میلادی از نسلی به نسلی دیگر انتقال می دادند.

سرانجام خطّی مخصوص برای این کتاب در سده ی سوم میلادی ابداع شد. اوستایی که به این خط ویژه نگاشته شده به زنداوستا معروف است. این دست نوشته گه گاه تنها به نام زند خوانده شده است.

دانشمند فرانسوی آنکتیل دوپرّون Anquetil du Perron که نخستین کسی بود که آن را در هندوستان در پایان سده ی دوازدهم /هیجدهم مورد بررسی قرار داد، آن را به غرب شناساند …

ادامه مطلب > > > >