خود به مثابۀ داستان کاربردی[۱]

 ویلیام بی سوان[۲]

جونیور و مایکل برمستر[۳]

ترجمه: صادق علاماتی

با استارت کار جیمز[۴]، خود-نظریه پردازان[۵] دو دیدگاه کامل از خود[۶] را پذیرفته اند. منِ اجتماعی شده[۷] به بازنمایی افراد از خودشان دلالت دارد، یا خصوصیاتی را که به خودشان نسبت می دهند. منِ فعال[۸] اشاره به مفهوم خود بوده است، موجود آدمک گونه ای[۹] که جهان را تجربه می کند و به آن واکنش نشان می دهد، بازنمودهای ذهنی و خاطرات را می سازد، کنش را هدایت می کند و نظایر آن. در اینجاست که ادعا می کنیم هر دوی منِ اجتماعی شده و منِ فعال ساختارهای شناختی یا داستان هستند. افراد به این داستان های مبتنی بر واقعیت اعتماد می کنند تا بدانند چه انتظاری از آنها می رود، می فهمند که چگونه در جهان جفت و جور می شوند، تا رفتار را هدایت کنند. ما کارهای گذشته و امروزی را از دریچه خودِ ما به مثابه ی دورنمای داستان عملکردی مرور می کنیم. سرانجام، درباره دلالت های این دورنما در چندین موضوع، از جمله ماهیت صحت درک اجتماعی و تجربه اراده آزاد، بحث می کنیم.

برخی ادعا کرده اند که شناخت خود تفاوتی با شناخت دیگران ندارد. یعنی، همانطور که دیگران را با مشاهده رفتار آنها و شکل گیری بازنمود های ذهنی متناظر با آنها می شناسیم، لذا شناخت خودمان نیز چنین است. با وجود این، چیزی بیش از خود است تا صِرف یک سری بازنمود های ذهنی. هنگامی که افراد با دقت به درون نگاه می کنند، صورت حسی درونی  یک موجود ذی شعوری[۱۰]، موجود آدمک گونه ای که واقعیت را تجربه می کند، کنش را تنظیم می کند،خود(ش)[۱۱] به خود(ش) باز نمایی می شود، و نظایر آن. در این نوشتار، پیشنهاد می کنیم که گرچه این شیوه های مکمل خود آگاهی[۱۲] از نظر کیفی متمایز به نظر می رسند، اما در واقعیت به لحاظ ساختاری و از نظر عملکردی مشابه هستند. به طور خاص، هر دو شکل خود آگاهی، سازه هایی هستند که افراد برای سازماندهی افکار و کنش خود ایجاد می کنند. اگرچه این ساخت و سازها بر اساس یک داستان واقعی بنا نهاده شده اند (یعنی، فعالیت ها و تجارب شخص)، اما آنها اعتباراتی هستند که در آن، به طور معمول حدس های جزئی و ناقص با توجه این داستان واقعی هستند[۱۳]. با وجود این، از آنجا که این داستان ها تقریباً واقعیتی را که برای باز نمود طراحی کرده اند،قطع یقینی نیست، در بالانس، بسیار سازگار هستند. از این رو، برچسب ما، داستان های کاربردی است.

[۱] – self as functional fiction

[2] – William B. Swann

[3] – Jr. and michael D. Buhrmester

[4] – James- ویلیام جیمز(۱۸۴۲-۱۹۱۰) فیلسوف و روانشناس آمریکایی، و بنیان‌گذار مکتب پراگماتیسم بود.

[۵] – self-theorists

[6] – the  self

[7] – The me- منِ اجتماعی شده، برگرفته ازThe “me” is the socialized aspect of the persom ←  Mead, G. H. (1934). Mind, self and society [مترجم].

[۸] – The I- منِ فعال، برگرفته از The “I” is the active aspect of the oerson ← Mead, G. H. (1934). Mind, self and society [مترجم].

[۹] – the homunculus-like entity

[10] – a sentient being

[11] – itself

[12] – self-knowledge

[13] – Wegner, 2002