تأملی در تلقی ژیلسون از هستی شناسی ابن سینا
جمعهخان افضلی
اتین ژیلسون (۱۸۸۴ – ۱۹۷۸) قرون وسطاشناسی که به فیلسوفان این دوره به خصوص توماس آکویناس علاقه فراوانی دارد، در اثر معروف خود ، هستی در اندیشه فیلسوفان دیدگاه های ابن سینا را به عنوان فیلسوفی که اندیشه های او در قرون وسطا بسیار تأثیرگذار بوده است، در چندین مسأله از جمله ماهیت لا بشرط، زیادت موجود بر ماهیت، امکان ذاتی و قاعده علیت گزارش و نقادی کرده است. از نظر ژیلسون، ماهیت لایشرط قابل تصور نیست؛ زیادت وجود بر ماهیت، یک مفهوم دینی است تا فلسفی، امکان ذاتی یک فرض تناقض آمیز است و قاعده علیت به موجبیت واجب تعالی منتهی می گردد.
نوشتار حاضر، ابتدا تلقی ژیلسون از دیدگاه های ابن سینا در هر مسأله را بازگو می کند. سپس به نقدهای ژیلسون که به زعم او، هستی شناسی ابن سینا را با چالش روبرو کرده است، می پردازد. همچنین دیدگاه های ژیلسون و نقدهای او نقادی و ارزیابی مجدد می شود.
ادامه مطلب > > > >