روانشناسی و روانکاوی و نظریه های نقد ادبی-نمایشی
دکتر فرهاد ناظرزاده کرمانی
۱- مقدمه
“نقد ادبی” بر بنیاد “نظریه های روانشناختی” و “روانکاوانه” و دانش و فنی جدید است. در نیمه دوم قرن نوزدهم و نیمه اول قرن بیستم، شماری از متفکرین روانشناس و روانکاو، مانند “زیگموند فروید”، “کارل یونگ” و “آلفرد آدلر” و دیگران، به مطالعه ی ادبیات و ادبیات نمایشی – جهت اثبات نظریه های خود – روی آوردند.
آنها در آثار مورد نظر خود با “ترمینولوژی روانشناسی و روانکاوی”، به تحلیل “شخصیت ها” و “طرح داستانی” شماری از نمایشنامه ها دست یازیدند.
از جمله سه نمایشنامه ی “فیلوک تیتیز”، “ادیپ شهریار” و “هملت”، به سبب خصوصیاتشان، در دایره توجه آنان قرار گرفت؛ و درباره ی آنها – از دیدگاه روانشناسی، و روانکاوی – قلمفرسایی شد.
۲- چند نام مهم در این زمینه
به طور کلی، نمونه های برجسته ی مطالعه ی ادبیات نمایشی، با ترمینولوژی روانشناسی و روانکاوی، در برخی آثار این اشخاص، یافت می شوند: “زیگموند فروید”، “کارل یونگ”، “آلفرد آدلر”، “هنری. ای. موری” …
ادامه مطلب > > > >