ساقی غمِ من بلند‌آوازه شده‌است،

سرمستیِ من برون ز اندازه شده‌است؛

با مویِ سپیدْ سرخوشم کز میِ تو؛

پیرانه‌سرم بهارِ دل تازه شده‌است….خیام

سروده شعله اردیبهشت

۱

چون پرنده ها که به لانه باز آیند

 یا چون شبپره ها که زندگی از سر گیرند

باید شرابی کهنه

ازشعله اردیبهشت گیلاس

درخیال عرقچین ساقی ها بروید

تا پیاله ها پرگردد

مستی آغازشود!

جهان همه امتدادی ست

که انتها ندارد

۲

برخیزو پرواز کن گفتی

چون عنقا بر آشیانه

 مرغی  نشسته بر طوفان دریاها

۳

 موج  سرکش دلت را رها کن

در مکعب زمان

آنگاه که ذورق ما

کج می شد و مج می شد

یابیشتر

همنشین راه شیری کهکشانها شو

تا ره توشه خلوت منظومه ها

گرگ و میش سحری را

بی واهمه شهاب ها نشانت دهند

۴

جهان  شور شیرینی ست

ریخته بر دامن آبی آسمان

دل و ذهن من

گنجایش این همه هستی را ندارد

ماهشهر تابستان ۱۳۷۶ علی

ربیعی (علی بهار)

۲)

….. آزادی
آزادی باشکوه است
مثل خوشه های گندم
در سالی که باران بارید
آزادی عاشقانه است
مثل بارقه چشمانت
وقتی نگاهم کردی
آزادی نیاز است
ترانه است
اگر که خواندی
آزادی سرو است
پرنده است
زیباست
ماهشهر ع-بهار

۳)

۴)

….از سروده نفس گرم تو…
مثل پروانه ها که از پیله می پرند
یا چون قاصدکها
که در تکرار هر بهار آغاز می شوند
اینها همه چون یاد تو زیبا و دلکشند
هر شب مرا به مهتاب خیال تو می کشند
با یا تو است
که مر غان آتش از دست نمی روند
ققنوس وار
هزار بار که بمیرند
باز زنده می شوند
ماهشهر سال ۷۲ ع-بهار

http://roham524.persianblog.ir/1390/5/22/
@baharname