نمایش شخصیت ها (شخصیت پردازی نمایشی) در سووشون
دکتر ابراهیم محمدی
پریسا طلاپور
سووشون سیمین دانشور، از جمله رمان هایی است که حضور شخصیت، در آن بسیار پررنگ است و نویسنده، از شخصیت پردازی – به ویژه شخصیت پردازی نمایشی – برای تقویت ساختار اثر و انتقال بهتر معنا، بسیار سود برده است.
شخصیت پردازی به دو شیوه ی گزارشی و نمایشی انجام می شود. شخصیت پردازی گزارشی به وسیله توصیف مستقیم و شخصیت پردازی نمایشی به کمک برخی از تکنیک های ویژه (از جمله گفتگو، عمل، صحنه پردازی، نام، لحن و شیوه بیان) صورت می پذیرد. کاربرد هریک از این تکنیک ها به نوبه ی خود به زیبایی اثر و توانا ساختن مخاطب در درک معنا و شناخت شخصیت ها کمک می کند. در حالی که در شخصیت پردازی گزارشی، نویسنده خود به توصیف مستقیم خصلت ها و مشخصات ظاهری، رفتاری و روحی شخصیت می پردازد، در روش نمایشی، تنها شخصیت را وادار به “عمل” و “صحبت” می کند و به خواننده اجازه می دهد که خود استنباط کند و با درنگ دریابد که چه انگیزه و خلق و خویی در پشت آنچه شخصیت انجام می دهد، پنهان است؛ در واقع نویسنده تنها حرکات و گفتار را به نمایش می گذارد.
از هر دو تکنیک نمایشی و گزارشی، در سووشون استفاده شده است، امّا شخصیت پردازی نمایشی، در این اثر کاربرد بیشتری دارد. البته از تکنیک های شخصیت پردازی نمایشی، گفتگو و انتخاب هوشمندانه ی نام شخصیت ها، به خلق شخصیت های سووشون بسیار کمک کرده است.
ادامه مطلب > > > >