جوهرۀ وجودی و هستۀ مرکزی داستان و نیز درام – از روزگار اشیل، سوفوکل، اوریپید، و حتی می توانیم بگوییم از همان روزگار الواح گیل گمش – مبتنی بوده است بر فکر و اندیشۀ والا، با ارزش های حِکمی و اخلاقی، برای تعالی بخشی جامعه از طریق بیان تمثیلی، و در واقع همان فلسفۀ زندگی. و وجود شاکله یا تم اصلی در یک اثر دراماتیک، از همین اندیشه های فلسفی برخاسته است. اندیشه هایی گوناگون که در جریانی دیالکتیکی، و در طول تاریخ فلسفه و حکمت، بروز و ظهور یافته اند. و ما در این کتاب می خواهیم با ملاحظۀ این یکصد ایده، پی ببریم که می توان از یک دیالوگ فلسفی بهره گرفت و طرحی برای فیلمنامه یا نمایشنامه به نگارش درآورد که جان مایۀ متن، بیان همان فلسفه باشد.