یادداشت «احیای شهر، احیای سوژه» در نخستین شماره از دورۀ جدید دوماهنامۀ  رسانۀ فرهنگ.

پست و بی ارزش پنداشتنِ این جهان یکی از آموزه های رایج و غالب در آثار و نوشته های فلسفی، ادبی و عرفانی زبان فارسی است. اشعار زیر، مشتی است نمونه ی خروار از نفیِ زندگی و جهان که از آثار سه شاعر بزرگ فارسی (حافظ، مولوی و خیام) استخراج شده است:

جهان و کار جهان جمله هیچ بر هیچ است   هزار بار من این نکته کرده ام تحقیق (حافظ)

جهانی هیچ و ما هیچان خیال و خواب ما پیچان (مولوی)

دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است   و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است (خیام)

ما کییم اندر جهان پیچ پیچ  چون الف او خود چه دارد هیچ هیچ (مولوی)

ادامه مطلب > > > >