با ظهور فلسفه های زبانی با آراء راسل و ویتگنشتاین، مسالۀ معناداری گزاره ها محور توجه قرار گرفت. با نوع نگاه تجربیِ آنها، معناداری گزاره های دینی، اخلاقی، هنری و مابعدالطبیعی محل تردید شد. پس از ایشان، پزیتیویست های منطقی همچون آیر، گزاره های دینی را با ملاک تحقیق پذیری و سپس ابطال پذیری ، بی معنا (نه کاذب ) دانستند. در این مقاله به طرح شبهۀ معناداری گزاره های دینی توسط آنتونی فلو و پاسخ های ریچار د هیر، بازیل میچل، جان هیک و یان کرومبی پرداخته می شود. سپس سعی خواهد شد از منظری دیگر ، شبهه و پاسخ ها ارزیابی گردد و در نهایت، پاسخی جدید به شبهه از منظر فلسفیِ اسلامی ارائه گردد. در این پاسخ، به برداشت های غلط از رابطۀ خدا و عالم و صفات او که منشا این نگاه ها شده است و تعمیم نابجای تجربه گرایی پرداخته می شود . در پایان، دیدگاه تصحیح شده ارائه خواهد گردید.