هر جامعه‌ای برای پویایی و حرکت رو به پیش خود، نیازمند شادابی و امید است اما به راستی با وجود رنج‌ها و حوادث اجتماعی، سیاسی و طبیعی که گاه گریبانگیر ما آدمیان می‌شود، چگونه می‌توان انسان‌ها و در پی آن؛ جامعه‌ای امیدوار و شادمان داشت؟

سخن گفتن از امید بدون درک بیم‌ها و تهدیدها امکان‌پذیر نیست.به بیان دیگر؛ بذر امید و شادی را باید در میان حوادث و مشکلات یافت. بخشی از این مسئله؛ یعنی رسیدن به زندگی امیدوارانه و شاد نیازمند برنامه‌ریزی‌های اجتماعی و رفاه‌ محور است که دولت‌ها عهده‌دار آن هستند‌ اما بخش مهم‌تری هم هست که به تک‌تک افراد جامعه بر‌می‌گردد.

⁣گفت و گوی همشهری با ⁣دکتر بیژن عبدالکریمی را از اینجا بخوانید: آرامش در خلوت خویش

منبع: کانال تلگرامی بیژن عبدالکریمی به نقل از (newspaper.hamshahri.org/id/8931)

عبدالکریمی: من قبول ندارم که فوتبالیست و بازیگر در شبکه‌های اجتماعی اثرگذاری دارند. اینها مثل کف روی آب هستند و لایه‌های عمیق اجتماعی را تحت‌تاثیر قرار نمی‌دهند؛ یعنی اگر جامعه را به یک رودخانه تشبیه کنیم یک کف روی آب وجود دارد و یک جریان‌های عمیق‌تری که با زندگی واقعی مردم در ارتباط است. سلبریتی‌ها ممکن است فالوئر (پیرو و دنبال‌کننده) زیادی داشته باشند اما این تعداد بالای لایک و فالوئر به این معنا نیست که آنها می‌توانند مسیر زندگی را تغییر دهند. اما در عین حال بحث‌های روشنفکری هم توان این را ندارد که تحولات عمیق و بنیادینی را در ساختارهای حیاتی روزگار کنونی ما ایجاد کند. تلاش‌های روشنفکری تنها می‌تواند تذکارهایی باشد که ما به شرایط بیندیشیم و با درک بهتر شرایط و با فهم امکاناتی که جهان کنونی در اختیار ما قرار داده است، شاید بتوانیم کمی اثرگذار باشیم. ولی انتظارات زیاد و انتظار تحولات بنیادی را از نقش روشنفکران در فضای مجازی نمی‌توان داشت… .

متن کامل این گفت‌وگو را از اینجا بخوانید:  موبایل و تبلت جای دکارت و ولتر را گرفته است

گزیده ای  از گفتگو با دکتر بیژن عبدالکریمی در  مدرسه آزادفکری

از اینجا گوش کنید: دکتر عبدالکریمی و مدرسه آزادفکری