تداوم دید: ظهور دوباره ی نظریه های پدیدارشناختی فیلم
نوشتۀ کوین و. سویینی
ترجمۀ مراد فرهادپور
پدیدارشناسی فیلم که زمانی، دست کم در این کشور، سنت انتقادی مهمی محسوب می شد، با اوج گیری نشانه شناسی فیلم از نظر مابعد ساختگرایی در دهه ۱۹۷۰، بویژه با اوج گیری نظریه نقد ایدئولوژیک نومارکسیستی و نظریه انتقادی ملهم از روانکاوی لاکانی، دچار زوال شد. کسوف پدیدارشناسی و ظهور دستگاه نظریِ آلتوسری – لاکانی همزمان شد با گسترش و رواج برنامه های مطالعات سینمایی در دانشگاه های آمریکا. محققانی که از دل این برنامه ها برمی خواستند مشتاق بودند تا مشروعیت آکادمیک رشته ی خود را تثبیت کنند؛ آنان از یکنواختی روش شناختی حاکم بر الگوی مسلط تحقیقات سینمایی استقبال کردند، یا دست کم آن را به طور جدی به چالش نکشیدند.
طی این فاصله بیست ساله، مطالعات سینمایی به بخشی پذیرفته شده، اگر نگوییم عمیقاً مستحکم، از آکادمی بدل گشته اند. همپای این پذیرش، محققان سینمایی نیز تمایل یافته اند تا نظریه ی رایج را مورد سؤال قرار دهند و افق های روش شناختیِ خود را گسترش بخشند. بدین سان نظریه های دریافت از منظر نوفرمالیسم روسی، شناخت گرایی، واسازی، و انبوه دیدگاه های فمینیستی، جملگی در سالهای اخیر مدافعان و پیروان خود را داشته اند….
ادامه مطلب > > > >