آلن بدیو، فرآیند حقیقت
متن سخنرانی مراد فرهادپور در یکصد و چهل و دومین نشست کتاب ماه ادبیات و فلسفه
من از مدتها پیش منتظر و آماده کشف پدیده ای مثل بدیو بودم؛ زیرا فقط تفکری که بیش از دو دهه در برابر فشار تنهایی و استبداد، و اغواگری لیبرالیسم و پست مدرنیسم مقاومت کرده باشد؛ می تواند بدیو را به مثابه شکل بدیع و گستردۀ طرح پرسش ها و پاسخ هایی کشف کند که خود مدت ها درگیر آنها بوده است. فقط با تن سپردن به ضرورت و دقت تفکر و با تلاش برای حفظ انسجام و آمادگی خویش است که می توان بخت خوش را جلب کرد و به لطف آن، آزادی و خلاقیت فکر را تجربه کرد؛ زیرا فقط تفکری آزاد و منضبط و منطقی و شورشی، می تواند خوشبخت باشد. کشف بدیو یعنی کشف تفکری که می تواند با استحکام و پایداری فلسفی و نه فقط جامعه شناختی یا سیاسی در برابر وضعیت موجود هم در واقعیت و هم در نظریه بایستد؛ یعنی در واقع کل آن چیزی که من به زبان ساده می توانم چنین توصیفش کنم: ترهات امثال رورتی و فوکویاما و دیگران. کل این فضایی که یک سویش لیبرالیسم است و سوی دیگرش پست مدرنیسم، کل این نسبی گرایی خصوصاً زبانی و تمام این ادعاهای عجیب و غریب راجع به پایان تاریخ، پایان سیاست، پایان سوژه، پایان حقیقت، پایان ایدئولوژی و این حرص به پایان که همه در حال فریاد زدنش هستند، و بعد هم اینکه همه چیز فقط بازی نشانه ها است و تفاسیر و معانی، و بازی های زبانی که قرار هم نیست اصلاً به هیچ حقیقتی در هیچ موردی برسند.
> > > >