عقب ماندگی و توسعه در ایران
تقی آزاد ارمکی
در این مقاله مؤلف در پرداختن به توسعه نیافتگی و توسعه، دو هدف عمده را در نظر دارد؛ هدف اول، برای شناخت ماهیت توسعه نیافتگی به لحاظ نظری و تجربی و معرفی پارادایم عقب ماندگی است. زیرا از طریق این نظام مفهومی، در زمینه ها و شرایط بدفهمی های ایجاد شده در مورد وضعیت توسعه در ایران دنبال می شود. بدین لحاظ بخشی از مقاله به معرفی پارادایم توسعه نیافتگی و میزان کارایی آن در فهم جریان توسعه نیافتگی به لحاظ مفهومی در ایران اختصاص دارد. هدف اول، شناخت مفهومی توسعه، نظام های مفهومی حاکم بر جریان توسعه در ایران در سایه توسعه نیافتگی معارض با توسعه یافتگی است. با توجه به بدفهمی های متعدد صورت گرفته در مورد جریان توسعه در ایران، تلاش اصلی در مقاله نشان دادن راه های گذر از این شرایط و دستیابی به فهم از توسعه در ایران به لحاظ مفهومی، روشی و تجربی است. این تلاش با محوریت بخشیدن به پارادایم عقب ماندگی برای درک بدفهمی ها و تأکید بر تجربه توسعه برای رسیدن به الگوی توسعه در ایران دنبال می شود. هدف دوم، تأکید بر جریان توسعه به لحاظ تجربی به عنوان گامی در صورت بندی و درک درست واقعی از توسعه است. تلاش عمده ای که در این قسمت از بحث شده است با هدف رسیدن به الگوی ایرانی اسلامی توسعه است. تجربه توسعه مشتمل بر نقش و جایگاه سازمان و کارگزاران توسعه ای و نحوه ظهور و بروز توسعه (تجربه توسعه ای به لحاظ تاریخی در ایران) در ایران است.