دیوها در آغاز «دیو» نبودند
ژاله آموزگار
مهاجرت تاریخ ساز آریائیان که گروهی از آنان را در سرزمین ما جای داد، پیوندهای فرهنگی مشترکی میان ساکنان بیشتر سرزمین های جهان به وجود آورد. در این میان، مردم باستانی سرزمین ما با مردم باستانی سرزمین هند، از همبستگی های دیرینه بیشتری برخوردار شدند: زبانهای خویشاوند، اسطوره های خویشاوند، خدایان و ضدخدایان خویشاوند. و این مقاله در زمینه مقایسه ای است میان دیوان و خدایان این دو سرزمین.
در اندیشه آریائیان همیشه نوعی دوگانگی جای داشته است: تعارض میان خوب و بد. این شیوه تفکر، هسته اصلی و زیربنای اندیشه ای آئینهای ایران باستان را نیز تشکیل می دهد. اما در گذشته های دور و بویژه در سرزمین هند، نوعی توازی و توازنی نیز در میان فرمانروایان مینوی جهان وجود داشته است. و به عبارت دیگر در گروه خدایان در اندیشه ها فرمانروایی کرده اند خدایانی که اسورا یا اسوره نامیده می شوند و نشان دهنده پایگاه خسروی هستند و از نیروی معجزه آمیز «مایا» که بمنزله پایگاه فرمانروایی است برخوردارند و گروه دوم که دیو نامیده می شوند و نشان دهنده صلابت رزمی هستند. این میراث آریائی و هندوایرانی در وداها به صورت خدایان گروه سه گانه تجلی می یابد. این سه گروه خدایان در اسطوره های باستانی هند، هستی را در دست توانای خود دارند. گروه نخست خدایان فرمانروا هستند که به صورت فرمانروایی و روحانیت جلوه می کنند و لقب اَسورا / اسوره دارند.
ادامه مطلب > > > >