معنا، زبان و تصویر در شعر “آخر شاهنامه” از مهدی اخوان ثالث (م. امید)
علی نوری
احمد کنجوری
“آخر شاهنامه” نام شعری است از سروده های اخوان ثالث که در مجموعه ای با همین عنوان، در سال ۱۳۳۸ منتشر شد. این مجموعه، حاوی سروده های دوره میانه شاعری اخوان است که سروده های سال های ۱۳۳۵ تا ۱۳۳۸ شاعر در آن آمده است. می توان شعرهای این مجموعه را نمودار تکامل و تشخّص سبکی شاعر دانست. از این رو در این مقاله برآنیم که شعر آخر شاهنامه را که یکی از بهترین شعرهای این مجموعه است – بررسی و تحلیل کنیم؛ بنابراین، ضمن بیان مقدمه ای درباره شعر و عناصر مهم سازنده آن و اشاراتی به برخی از نظریات مطرح در رویکردهای نقد ادبی، به تناسب زبان، موضوع و وجود و لایه های معنایی و ساختاری شعر یاد شده، آن را با استفاده از ترکیبی از رویکردهای نقد ادبی، بررسی و با توجه به تأثیر متقابل سه عنصر اصلی و ساختاری شعر یعنی معنا، زبان و تصویر (خیال)، تحلیل و تأویل خواهیم کرد.
> > > >