جستار حاضر درصدد است پیوند میان دین و فلسفه را از منظر فارابی – با استناد به اصل متن آثار وی – مورد پژوهش قرار دهد. در این طریق، نخست به تحلیل علل تاریخی نیاز به فلسفه پرداخته شده و سپس انگیزه های فارابی برای ایجاد این پیوند معرفی شده اند؛ تا از این رهگذر، ضرورت ایجاد پیوندی میان دین و فلسفه روشن گردد.
مدّعای مقاله آن است که فارابی، با دو روش متفاوت در پی برقراری این پیوند بوده است. روش نخست بر توجه به سیر تاریخ تکوین زبان استوار است؛ که از این منظر، فارابی به تقدم زمانی فلسفه بر دین باور دارد. اما در روش دوم، او با توجه به تمایزهای روش شناختی دین و فلسفه در مقام تعلیم، به تبیین نسبت میان آن دو پرداخته است. حال درباره ی این دو روش باید گفت که روش نخست قابل نقد است؛ امّا می توان از روش دوم دفاع کرد.
