دگردیسی منطق گفتگویی در اشعار قیصر امین پور: از آرمانگرایی تا درون گرایی
دکتر احمد غنی پور ملکشاه
دکتر مرتضی محسنی
مرضیه حقیقی
نظریه منطق گفتگویی باختین به بررسی زمینه های ایجاد گفتگو و چندصدایی در متون می پردازد. مطابق دیدگاه باختین، از آنجا که گفتگومندی در ذات یک اثر هنری نهفته است، در این مقاله، فضای گفتگویی حاکم بر مجموعه ی اشعار قیصر امین پور به عنوان یک شاعر برجسته ی معاصر مورد توجه قرار گرفته است.
حیات شعری قیصر امین پور به سالهای ۱۳۸۶-۱۳۵۷ برمی گردد و اندیشه ی حاکم بر اشعار او، سه دوره ی مختلف آرمانگرایی، سرخوردگی و درونگرایی را در بر می گیرد که در هر دوره، بنا بر مفاهیم و مضامین به کار رفته در اشعار وی، زبان و بیان ویژه ای به کار گرفته شده است.
در این مقاله، اشعار دوره های مختلف حیات شعری قیصر امین پور با روشی توصیفی – تحلیلی و با رویکردی ویژه به نظریه ی منطق گفتگویی میخائیل باختین مورد تحلیل قرار گرفته است تا دگردیسی های ایجاد شده در حوزه زبان و گفتار بررسی شود.
دستاورد پژوهش حاکی از آن است که قیصر امین پور شاعری گفتگوگر است و برای ایجاد فضایی گفتگویی در اشعار خود از تمهیدات و شگردهای مربوط به منطق گفتگویی، از جمله دیگرصدایی، گفتار دوسویه، بینامتنیّت، گزاره های خطابی و کرونوتوپ بهره برده است.
روش به کارگیری تمهیدات گفتگویی در شعر امین پور نیز تابع دگرگونی هایی است که در دوره های مختلف حیات شعری او، بر زبان و اندیشه ی وی حاکم بوده است.
