مفهوم توسعه در پنج اقلیم حضور: بحثی درباب نقش شاعرانگی ایرانیان در پیشبرد توسعه
سیمین مشکواتی
داریوش شایگان از اندیشه ورزان و فرزانگان کشور است و اثر وی پنج اقلیم حضور بحث مهم خصلت شاعرانگی مردم ایران زمین را دوباره باز کرده است و معتقد است که شاعرانگی یکی از خصیصهه ایی است که ایرانیان را از مردم سایر ملل متمایز میکند. اگر مبنای توسعه کشور، نیروی انسانی تربیت شده باشد، طبعاً ادبیات و فرهنگ نقشی مهم در توسعه کشور خواهد داشت. ادبیات فارسی به ویژه در آثار قله ها و بزرگان آن، چکیده ای از تجربه ها، حکمت ها، دردها و آرزوهای ملت ایران را در خود دارد و پر است از لطایف انسانی و اخلاقی. اگر بخواهیم برای توسعه مملکت، انسانی تربیت کنیم که کارآمد، دانا و توانا، متعهد و مسئولیت پذیر، بااخلاق، مثبت اندیش و امیدوار باشد، برای کار حرمت قائل شود و به خلق ثروت اهمیت بدهد اما در عین حال خودخواه، بخیل و خائن به امانت نباشد، ادبیات پارسی می تواند ابزاری بسیار کارساز برای نیل به این هدف باشد. وظیفه شاعران و نویسندگان این نیست که برای اداره مملکت آدم تربیت کنند.
آنها هنرمندند و کار خودشان را می کنند. این برای توسعه هنر مناسب است اما مشکل اینجاست که ما ملتی هستیم که شاعرانگی در ما ریشه دارد، اما وقتی که حاملان اندیشه دموکراسی، توسعه، حقوق بشر و …، در وهله اول شاعر باشند آن وقت این مسئله، مانعی بر توسعه محسوب می شود.