بررسی آینده ادبیات در عصر تصویر
گفتگو با دکتر حسین پاینده
بنابر گفته ی برخی از منتقدین و نظریه پردازان، «شعر، داستان و به طور کل ادبیات» به عنوان یکی از مهم ترین گونه های تاریخ هنر، به پایان راه خود رسیده است؟ آقای دکتر شما در مقام یک منتقد ادبی آیا به این نظریه معتقدید؟
سخن گفتن از پایان ادبیات نمی تواند شالوده ی نظری محکم یا متقنی داشته باشد. ادبیات از زمانی شکل گرفت که بشر کوشید تا جهان پیرامونش را بشناسد؛ به همین ترتیب، تا زمانی که بشر درباره ی خود و جایگاهش در جهان هستی بیندیشد ادبیات همچنان وجود خواهد داشت. کاوش ها و مطالعات انسان شناسان درباره ی نقاشی های به جامانده بر دیواره های غارها نشان می دهد که انسانهای نخستین برای بازنمایی کارهایی که در طول روز انجام می دادند (مانند شکار، برافروختن آتش، کباب کردن گوشت حیوان های شکارشده، و غیره)، از بیانی روایی استفاده می کردند. این نقاشی ها در واقع نوعی داستان بدوی هستند که در آنها به جای کلمه از تصویر استفاده شده است. به عبارت دیگر، روایت و روایتگری از جمله کارهایی است که بشر از دیرباز انجام داده و هنوز هم انجام می دهد. در گذشته های دور، این روایتگری از طریق کشیدن تصویر بر روی دیوار غارها انجام می شد و امروزه بشر با استفاده از فناوری دیجیتال، این روایتگری را بر روی شبکه جهانی اینترنت و به صورت کتاب های الکترونیکی انجام می دهد. آنچه در همه ی این شکل های متفاوت خودبیان گری معلوم می شود، میل مهارنشدنی انسان به روایت است. این موضوع عینا در خصوص شعر مصداق دارد.
ادامه مطلب > > > >