تحلیل نشانه – معناشناختی شعر “باران”
دکتر حمیدرضا شعیری
دکتر عصمت اسماعیلی
ابراهیم کنعانی
نشانه – معناشناسی گفتمانی، برآیند نشانه شناسی ساخت گرا و پساساخت گر است. این دیدگاه، جریان تولید معنا را تابع فرایند پیچیده ای می داند که عوامل نشانه – معنایی بسیاری در آن دخیل اند. کنشگر گفتمانی پیوسته مرزهای معنایی را بازنگری می کند و معنا از زاویه دید او آفریده میشود و در رابطه تطبیقی بین احساس، ادراک و شناخت، نشانه – معناها، به گونه های سیال، متکثر و تنشی تبدیل می شوند. در این مقاله نحوه شکل گیری فرایند حسی- ادراکی و زیبایی شناختی گفتمان ادبی شعر «باران»، سروده گلچین گیلانی، بررسی می شود و نشان می دهد که چگونه باران به عنوان نشانه واسطه ای از طریق رابطه حسی- ادراکی و زیبایی شناختی، سبب شکل گیری فرایندی می شود که «من» شخصی شاعر را در گسست با خود قرار می دهد. نتیجه این جدایی، عبور از مرزهای «من» شخصی و پیوند با «من» استعلایی و دست یابی به «راز جاودانگی» و «هستی آرمانی» است.
ادامه مطلب > > > >