آسیب شناسی جریان های روشنفکری در ایران معاصر در گفت و گو با بیژن عبدالکریمی
غفلت از هستی اجتماعی
“همه ی روشنفکران در عدم توجه به واقع بودگی و هستی اجتماعی ما مشترک هستند.”
جریان روشنفکری در تاریخ معاصر ایران فراز و فرودهای بسیاری را از سر گذرانده است. چهره هایی که هر کدام در دوره ای پرفروغ شده اند و پس از مدتی درخشش آنها کمرنگ شده است. در میان این جریان ها می توان ردپای ایدئولوژی های بسیاری را دید از آنها کمرنگ شده است. در میان این جریان ها می توان ردپای ایدئولوژی های بسیاری را دید از آن هایی که بیشتر رنگ و بوی سنت چپ گرایانه و اندیشه های ایده آلیسم را داشتند تا آنها که در پی احیای سنت های فرهنگی و مذهبی و بازگشت به خود بوده اند. سپهر روشنفکری ایران مملو از گفتمان های گوناگونی است که هر کدام را می توان در جای خود بررسی کرد. شاید پیش از هر بحثی در این زمینه باید به تعریف روشنفکر پرداخت. به تعبیری می توان گفت روشنفکر کسی است که سنت و قدرت را نقد می کند.
روشنفکری در ایران سه شاخه اصلی داشته است: لائیک؛ مارکسیستی و روشنفکری دینی.
روشنفکران مذهبی نخست به نقد سنت پرداختند و در نقد قردت هم تلاش کردند. به طور ساده می توان این گونه گفت که روشنفکر کسی است که برای زندگی و زیست در جهان، تفکر می کند….
مصاحبه منتشر شده با دکتر عبدالکریمی در روزنامه سازندگی به تاریخ پنج شنبه ۲۷ اردیبهشت ۹۷
با عنوان: غفلت از هستی اجتماعی
آسیب شناسی جریان های روشنفکری در ایران معاصر > > > >