اسپانیا و فرهنگ

آلبر کامو

ترجمه مصطفی رحیمی

امروز ما پیروزی تازه و نیروبخش دمکراسی را جشن می گیریم. اما این همان پیروزی است که دموکراسی برضد اصول اساسی خود به دست آورده است. اسپانیای فرانکو با شتاب هرچه تمامتر در معبد گرم فرهنگی و تربیت تشرف حاصل کرده و اسپانیای «سروانتس» و «اونامونو» بار دیگر از پنجره به بیرون پرتاب شده است.
وقتی بدانیم که در مادرید وزیر کنونی اطلاعات اسپانیا، همکار مستقیم سازمان فرهنگی ملل متحد، همان کسی است که در زمان فرمانروایی هیتلر برای نازیسم تبلیغ می کرد، وقتی بدانیم حکومتی که بر سینه شاعر مسیحی «پل کلودل»، نشان میزند همان حکومتی است که نشان های «پیکان سرخ» هیملر، بانی کوره های آدم سوزی را زیب سینه ها می کرد، در واقع باید معتقد شویم که کشورهای دموکراسی نه «کالدرون» و نه «لوپه دووگا»، بلکه ژوزف گوبلز را در مجمع فرهنگی خود پذیرفته اند. هفت سال پس از خاتمه جنگ باید این عقب گرد قهرمانانه را به دولت آقای «پینه» تبریک گفت. اما در واقع، هنگامی که «مصالح عالیۀ» سیاست اقتضا کند، دیگر نمی توان شخص او را بدان سبب که خود را دچار وسواس و دغدغه نکرده است، سرزنش کرد.

هر کسی تا کنون گمان می کرد که سرنوشت تاریخ تا حدی وابسته به مبارزه ای است که مربیان برضد دژخیمان در پیش دارند. امّا هیچکس تصور نمی کرد که دژخیمان را رسماً به مقام مربیان بگمارند.

ادامه مطلب > > > >