زبان شیرین فارسی
ژاله آموزگار
زبان شیرین ما دورانی بس دراز پیموده تا به صورت کنونی درآمده است و تاریخ زبان ما هم همچون تاریخ سرزمین کهنسال ما، عمری دیرینه دارد و از پس هزاره ها قد افراشته است.
آنچه امروز به نام زبان فارسی می نامیم و بدان سخن می گوییم و می نگاریم، فرزند خلفی از گروه زبان هایی است که اصطلاحاً هند و اروپایی نامیده می شوند. زبان ما با زبان هم نژادان هندی مان وجه اشتراک بیشتری داشته است و با زبان های هندی گروه زبان های هند و ایرانی را تشکیل داده است. در دوران جابجایی، هندیان مسیر آن سوی هندوکش را در پیش گرفته اند و نیاکانِ دور ما در سرزمینی که ایران نامیده شده است مستقر گردیده اند و بدین سان گروه زبان های ایرانی موجودیت یافته است.
این زبان ها در محدوده ای گسترده که از شرق به ماوراءالنهر و کناره های سیحون و جیحون می رسد و در شمال خوارزم و خراسان بزرگ و نواحی قفقاز و کناره های دریای مازندران را شامل می شد، در غرب تا بین النهرین ادامه می یافت و در جنوب در کناره های خلیج فارس و دریای عمان پیش می رفت، گسترش یافتند. این گسترش زبان های ایرانی که در دوران باستان انجام گرفته، هنوز نیز ادامه دارد و نه تنها در قلمرو ایران کنونی، بلکه در آن سوی مرزها، در آسیای مرکزی و در ماوراء قفقاز، در افغانستان و در سایر کشورهای خاورمیان و خاور نزدیک نیز صورت گرفت است.
ادامه مطلب > > > >