فلسفه اسلامی و ایده آلیسم
دکتر عبدالرزاق حسامی فر
ایده آلیسم در قلمرو فلسفه، به دو معنای مهم به کار می رود. یکی ایده آلیسم عینی یا مابعدالطبیعی که در برابر طبیعت گرایی قرار می گیرد و دیگری ایده آلیسم ذهنی یا معرفت شناختی که در برابر رئالیسم معرفت شناختی قرار می گیرد.
ایده آلیسم در معنای نخست عبارت است از قول به تقدم روح بر ماده با اصالت روح و وجود وهمی جسم و در معنای دوم حاکی از نفی وجود مادی متعلقات شناخت حسی است.
فیلسوفان اسلامی در حوزه مابعدالطبیعه قایل به دیدگاه سومی میان ایده آلیسم عینی و طبیعت گرایی اند. آنها از یک سو وجود ماده را واقعی می دانند و از سوی دیگر در آرای برخی از ایشان چون سهروردی و ملاصدرا وجود جهان مُثُل (البته با اختلاف تقریر با افلاطون) پذیرفته می شود.
دیدگاه فلاسفۀ اسلامی در حوزه ی معرفت شناسی دیدگاهی رئالیستی است و در آن ایده آلیسم ذهنی رد می شود.
مواجهه ی این فیلسوفان با ایده آلیسم ذهنی ابتدا به صورت نقد سفسطه و بعدها در دوره ی معاصر، به ویژه در آثار مرحوم علامه طباطبایی و استاد شهید مطهری و آیت الله مصباح یزدی، به صورت نقد سفسطه و اندیشه ی ایده الیستی و همچنین دفاع از مبانی رئالیستی فلسفۀ اسلامی در قلمرو شناخت ظاهر می شود.
شرح تصویر:
Sultan-Ahmet-Ottoman-Imperial-Mosque-Istanbul-Turkey-Islamic-Architecture-Picture > > > >