مقاومت، ممارست و مماشات گفتمانی: قلمروهای گفتمان و کارکردهای نشانه – معناشناختی آن

حمیدرضا شعیری

گفتمان از دیدگاه زبانشناختی به کنشی فردی اطلاق می گردد که نتیجه ی استعمال زبان است. چنین کنشی که تجارب بیرونی و زیسته ی گفته پرداز را به همراه کنکاشِ درون زبان به حوزه گفتمان منتقل می کند ما را با ویژگی های متفاوت و متنوعی مواجه می سازد که این تحقیق فقط بخشی از آن را برجسته می سازد.

از میان کارکردهای مختلف گفتمان سه ویژگی مقاومتی، ممارستی و مماشاتی وجوهی هستند که مبنای شکل گیری بسیاری از گفتمان ها به شمار می روند. تأکید بر این سه ویژگی به این دلیل است که هرکنش گفتمانی قبل از هر چیز آزادسازی میزانی از انرژی است که فرآیند گفتمانی و پویایی آن را تضمین می کند.

همین انرژی است که سبب ایجاد فضای مقاومت، ممارست و یا حتی مماشات گفتمانی می گردد. مقاومت گفتمانی سبب می گردد تا یک وضعیت ایجابی و تثبیت شده نفی شود و وضعیتی متفاوت و جدیدی جایگزین آن گردد. مهمترین نتیجه ی نفی کارکرد ایجابی یک گفتمان ورود به چشم انداز جدیدی است که مسیر حرکت گفتمانی را بازنموده و می تواند شرایط رشد و استعلای آن را فراهم سازد. کنش های گفتمانی همواره امکان تمدید حضور خود را در فرآیندی متفاوت از آنچه برای آن ها ترسیم شده است دارند.

جریان های کنشی دارای آستانه ی مقاومت متفاوت هستند. با وارد کردن میزانی از انرژی به یک جریان می توان مسیر حرکت آن را تغییر داد. مقاومت و ممارست قدرت گفتمانی را بازتعریف می کنند. به همین دلیل قدرت می تواند با گستره ی کمّی، حضور خود شرایط ایجابی را تغییر دهد.

امّا گاهی نیز تقلیل و تضعیف همین گستره ی کمّی نوعی ممارست جهت بهبود کیفیت حضور است….

ادامه مطلب

منبع: http://jsi-isa.ir/article_21107_f4a215c69bb2376a1cb9e1e5df9b5743.pdf

  > > > >