یکی از مهم ترین نظریه ها در باب روش شناسی فلسفه ملاصدرا نظریه تفکیک مقام گردآوری
از مقام داوری است. بر اساس این دیدگاه، ملاصدرا صرفاً در مقام گرداوری از کشف و
شهود عرفانی بهره گرفته است و در مقام داوری صرفاً تکیه بر برهان به عنوان روش حقیقی
فلسفه دارد. پژوهش حاضر نشان می دهد که برخلاف ادعای معتقدان به نظریه مذکور،
ملاصدرا در مقام داوری نیز از کشف و شهود عرفانی در عرض برهان استفاده کرده است.
ملاصدرا علاوه بر اینکه به این امر اذعان می کند آن را نقطه قوت فلسفه خود به شمار
می آورد. به عقیده نگارندگان استفاده از کشف و شهود عرفانی در مقام داوری مسائل و
مباحث فلسفی دارای نقدها و آسیب های روش شناختی مهمی است که می توان آنها را در
قالب سه مسئله بیان ناپذیری، عدم قابلیت انتقال و نقدناپذیری کشف و شهود عرفانی بحث و
بررسی کرد.
> > > >