ژیلسون و رویکرد میان رشته ای به تاریخ فلسفه
سید حمید طالب زاده
مالک شجاعی جشوقانی
«تاریخ نگاری فلسفه» مطالعاتی است مابین فلسفه و تاریخ. مورخان فلسفه ناگزیر از اتخاذ رویکردی میان رشته ای هستند؛ اتین ژیلسون، فیلسوف و مورخ نوتومیست معاصر، سهم چشم گیری در بسط و تعمیق تاریخ نگاری فلسفه دینی به ویژه فلسفۀ مسیحی داشته است. مهم ترین اثر او در این باب تاریخ فلسفه مسیحی در قرون وسطی است. اهمیت ژیلسون به ویژه از آن جهت است که آثار او از منابع مهم غرب شناسی فلسفی ایرانیان در کنار تاریخ فلسفه هایی چون ویل دورانت، فروغی (سیر حکمت)، راسل و کاپلستون بوده است و شاکلۀ فهم ایرانیان از فلسفه های غربی را شکل داده است. وی در آثار متفاوت خود به مباحثی پیرامون مبانی روش شناختی روایت تاریخی از فلسفه پرداخته و کوشیده است تا با رویکرد فلسفی به تاریخ فلسفه و در نظر داشتن همزمان سه مؤلفه محوری فلسفه، دین، و تاریخ، پیشگام نوعی مطالعات میان رشته ای باشد. ژیلسون گرچه مدعی عینیت و بی طرفی در بازسازی تاریخ فلسفه است، اما چنان که نشان خواهیم داد نتوانسته است در تاریخ نگاری فلسفه، ذهن خود را از بند مفروضات تومیستی (فلسفه توماس آکویناس) و مفروضات تاریخ نگاری اروپا محور، که اوج آن فلسفه هگل است، رها کند.
ادامه مطلب > > > >