نقاشی نوگرای ایران ازدهۀ ۱۳۲۰ شمسی، توسط هنرمندانی چون جلیل ضیاپور، احمد اسفندیاری، محمود جوادی‌پور، مهدی ویشکایی، حسین کاظمی، شکوه ریاضی، منوچهر یکتایی، عبدا.. عامری و چندین تن دیگر از نقاشان بنیان‌گذارده‌شد که با نام “نسل اول نقاشان نوگرا” از آنان یاد می‌شود. نسل اول نقاشان نوگرا اکثرا آموزش دیده اروپا و به ویژه فرانسه بودند و با مکتب‌های نقاشی مدرن نظیر امپرسیونیسم، کوبیسم و اکسپرسیونیسم آشنا بودند و به نوعی این مکتب‌ها را وارد فرهنگ هنری و تجسمی ایران کردند و با تلفیق هنر غرب و ایران در صدد مدرن کردن هنر و نقاشی ایران بر آمدند. افکار و آثار این نسل اگرچه تلفیقی از مکتب‌های غربی و مضامین ایرانی شده بود اما نه غربی بود و نه ایرانی، و از طرف دیگر در تضاد با آثار نگارگری سنتی و مکتب کمل‌الملک قرار داشت. و از همین جدال میان سنت و مدرن در جامعه هنری به ویژه هنرهای تجسمی بالا گرفت.
به مرور در دهۀ ۱۳۴۰ نقاشان نوگرا در جامعۀ هنری توانستند موقعیت خود را تثبیت کنند و جدال میان سنت‌گرایان و نوگرایان جای خود را به بحث برای یافتن هنرترکیبی داد، نوعی هنر و نقاشی که تلفیقی از سنت نگارگری و نقاشی مدرن باشد اما جنبۀ ایرانی بودنش را حفظ کند و بتواند ایرانیت خود را در برابر هنر غرب به رخ بکشد و به گونه‌ای نمونه‌وار از هنر ناسیونالیست ایرانی باشد. این نسل از هنرمندان که از دوسالانۀ سوم برآمدند توانستند این اهداف را تحقق بخشند و مکتب سقاخانه را به‌وجود بیاورند.
این مقاله از سایت http://blog.arthibition.net اخذ شده است. > > > >