درتئاتر امروز ایران‌ چهار گرایش عمده را می توان تشخیص داد:

۱) بهره گیری از نمایش های سنتی ایران ( تعزیه ، سیاه بازی ، نقالی و … ) و دگرگونی در ساخت و پرداخت آنها به گونه ای که تازه و نو جلوه کنند. از پیشگامان این گونه نمایشی به بهرام بیضایی( شب هزار و یکم ، افرا ) ، محمد رحمانیان ( پل ) ، قطب الدین صادقی ( یادگار زریران ) می توان اشاره کرد . بیضایی معتقد است در صورتی که تعزیه تکامل می یافت و ممنوع نمی شد ، به نمایشی که وی اجرا می کند ، شبیه می شد .

۲) کسانی که گونه ای نمایش تلفیقی با تاکید بر آثار نمایشنامه نویسان ایرانی ( اکبر رادی و غلامحسین ساعدی ) و آثار سنتی شناخته شدهء غربی ( شکسپیر و برشت و …) اجرا می کنند .

۳) نمایش هایی که ریشه در دفاع مقدس دارند و از آنها با عنوان تئاتر دفاع مقدس سخن می رود . این نمایش ها هنوز در آغاز راه هستند و ضعف های نوشتاری و اجرایی زیادی دارند .

۴) به دلیل شرایط موجود و با توجه به اینکه آثار ارائه شده به جشنواره های گوناگون ممیزی( سانسور) می شوند ، بسیاری از کارگردان های شناخته شده از اجرای نمایش های سنتی و بومی تن می زنند و ترجیح می دهند آثاری از نمایشنامه نویسان معاصر غربی و گاه کمتر شناخته شده در ایران را به فارسی برگردانده و اجرا کنند ، چون متصدیان ممیزی کمتر با اسامی خارجی مشکل دارند. در نتیجه می توان استنباط کرد که شرایط فعلی به نوعی نهضت ترجمه دوباره انجامیده است.

ادامه مطلب > > > >