آیه های ایمانی
مالک حسینی
مقاله حاضر پژوهشی قرآنی در باب مفهوم ایمان است. نویسنده با بررسی آیه های ایمانی، کوشیده است سیر موضوعی ایمان را
پیگیری کند و با تحلیل مبتنی بر متن حقیقت ایمان، علایم و آثار آن و درجات «نردبان ایمان» را بازنماید.
واژه ایمان (به معنای روی آوردن و گرویدن، مصون ساختن و ایمن کردن، و باور داشتن) دهها بار در قرآن به کار رفته و ریشه آن، امن، از ماده های بسیار پربسامد در واژگان قرآنی است. واژه مقابل ایمان، کفر، و مشتقات آن نیز در قرآن بسیار به کار رفته است.
اگرچه قرآن در مواردی معدود از «ایمان به باطل» سخن گفته است: و الذین آمنوا بالباطل و کفروا بالله اولئک هم الخاسرون (و آنان که به باطل گرویده و خدا را انکار کرده اند همان زیانکاراتند) و متعلق ایمان هم می تواند امری حق باشد، هم امری باطل، أما ایمان صبغه و طنینی قدسی دارد و در قرآن غالبا از ایمان به خداوند، پیامبران، غیب و آخرت سخن رفته است.
«ایمان» چیست؟
قرآن به صراحت منکر تعریف ایمان به صرف اقرار زبانی و قول است: و من الناس من یقول آمنا بالله و بالیوم الاخر و ما هم بمؤمنین (و برخی از مردم می گویند: «ما به خدا و روز بازپسین ایمان آورده ایم» ولی گروندگان (راستین نیستند). ایمان راستین، صرف قولی نیست و با آزمون الهی آشکار می شود: أحسب الناس أن یترکوا أن یقولوا آمنا و هم لایفتنون.
ادامه مطلب > > > >