امید و انتظار
از ترجمه و تفسیر نهج البلاغه – علامه محمد تقی جعفری
ج ۲۷/۲۸۳؛ امید و انتظار، چاپ اوّل، سال ۱۳۸۸/۴۷
بدون شک، بحث مهدویت اندیشه ای پیشروست که همچون چراغی درخشان بر تارک دین درخشیده و بر ابعاد آن پرتوافشانی می کند؛ اندیشه ای که عمری به درازنای انسان و دین دارد و امید و انتظار.
آنچه در زیر ملاحظه می کنید، حاوی نوشته ای است از علامه محمد تقی جعفری در خصوص امید و انتظار:
وقتی میان شما و هدفی که به آن خواهید رسید، مقداری فاصله زمانی وجود داشته باشد، شما در انتظار وصول به آن هدف خواهید بود.
مردم بر حسبِ گنجایشِ روحیِ گوناگونی که دارند، در مورد انتظار هم مختلف می باشند:
الف- گروهی همواره می خواهند هدف های زندگیِ آنان بدون فاصله در مقابل دیدگانشان برُوید. این نفوسِ ضعیف همیشه در دنیا با ناکامی ها روبرو می شوند، زیرا جریان قانون زندگی و مشیت خدا چنین است که باید برای به دست آمدن هدف، حوادثی کم و بیش تدریجاً سِیر کند.
هیچکس در اوّل فروردین ماه به شاخه های درخت سیب برای جستجوی سیب خیره نمی شود.
آیا تاکنون دیده اید مادری در روز پنجم از انعقاد نطفه، آماده ی زاییدن کودکی کامل الخلقه باشد؟ همان گونه که گفتیم، اشخاصی که همیشه می خواهند آنچه را هدف قرار داده اند، بدون گذشت زمان و جریان رویدادهای مربوطه – که در جویبار زمان گسترده است – دریابند، نفوسی ضعیف و کم طاقت می باشند.
برای اینان امیدی در زندگی وجود ندارد، زیرا با آن روش مخالف طبیعت که در پیش گرفته اند، دائماً با شکست روبرو می شوند. مانند کسی که در کلاس های ابتدایی است و مثلاً انتظار داد در کلاس ششم، فردی دانشمند شود.
هنگامی که کلاس ششم را به اتمام رساند و دید مانند ابن سینا نشده است، با شکست روبرو گشته و زندگی برایش تلخ می شود.
ادامه مطلب > > > >