درباره ی ایران و زبان فارسی
صادق هدایت
در سال ۱۳۲۷ آقای سید حسن تقی زاده خطابه ای در دانشکده ادبیات تهران با عنوان “زبان فصیح فارسی” ایراد کرد که متن آن چندی بعد در مجله ی یادگار منتشر شد.
صادق هدایت، که من چند بار درباره ی ایران پرستی پرشوق و شور او و انعکاس این عاطفه در آثارش گفتگو کرده ام، از مطالب این سخنرانی سخت رنجیده خاطر شد و بسیاری از نکات آن را توهینی به ایران و زبان فارسی شمرد. خوب به یاد دارم که در آن زمان، با همه ی دلمردگی و بی اعتنایی که به همه چیز داشت از این نکته ها با هیجان فراوان گفتگو می کرد و از من می خواست که در جواب آن خطابه و دفاع از زبان فارسی رساله ای بنویسم و اصرار می ورزید که این کار بر عهده ی تو است.
من در آن زمان عازم سفری دراز بودم. خانه و زندگی را از هم گسیخته و کتابخانه ی خود را به انبار ریخته بودم. عذرم را با او در میان گذاشتم که نه فرصت و مجالی دارم و نه به کتاب و یادداشت دسترسی.
صادق هدایت چنان به شور آمده بود که عذر مرا نپذیرفت و اصرار کرد و سرانجام بر عهده گرفت که با من یاری کند و هرچه می تواند از منابع و مراجع فراهم بیاورد و در دسترسم بگذارد تا من کار این رساله را به پایان برسانم… (پرویز ناتل خانلری)
> > > >