علمِ خداباورانه
دکتر مهدی گلشنی
چرا پیشرفت علم شادی و سعادت حقیقی برای بشر به ارمغان نیاورده است؟
هیچ کس نمی تواند پیشرفت عظیم معرفت علمی را از دوران سِر اسحق نیوتون به بعد مورد تردید قرار دهد: پیشرفت در ارتباطات، تأمین نیازهای مادی انسان و کنترل بیماری ها. اما در مقابل، در جهان صنعتی شاهد تحولات نگران کننده ای هستیم. که این پیشرفت ها را تعدیل می کند: افزایش چشمگیر تعداد خودکشی ها، احساس پوچی، مصرف مواد مخدر، افسردگی، تنش و ستیز بین ملتها.
به نظر من، عمده مشکل در مبنای فلسفی بنیان های علم جدید قرار دارد. در اصل، علم در بستری دینی پاگرفت. پیشروان آن، طبیعت را صنع خدایی دانا و قادر مطلق میدیدند. به زعم ایشان نقش انسان آن بود که کره زمین را اداره کند. اما در طی دو قرن گذشته این تصویر تغییر کرده است. علم در صورت جدیدش درباره خدا و درباره مسئولیت ما نسبت به خود، جامعه و جهانمان ساکت است. اکنون دیدگاه رایج بر کشف طبیعت و به خدمت در آوردن آن متمرکز است.
این دیدگاه رایج دو حقیقت مهم را مغفول می گذارد. نخست، جهان، بسیار غنی تر از آن است که علم تجربی ظاهرا نشان میدهد. دوم، در تأمین رفاه ما، باید کار علمی متضمن احساس مسئولیت باشد، چنانکه در تمام فعالیت های انسانی نیز باید چنین باشد.
ادامه مطلب > > > >