گویا امروزه نوعی مد میان روشنکفران رایج شده است. بسیاری به طرز عجیبی علاقمند شده‌اند در حوزه اخلاق سخن بگویند. برخلافِ دهه‌های چهل و پنجاه و حتی شصت که روشنفکران بیشتر از منظر ادبیات و سیاست به کار روشنفکری می‌پرداختند، امروز به‌خصوص روشنفکری دینی اخلاق‌ورزی می‌کند. گویا اندیشمندان ما بیشتر عالم اخلاق شده‌اند تا روشنفکر. اگر شما هم این را قبول دارید، بفرمایید که چرا اخلاق‌ورزی در فضای روشنفکری ما این‌گونه رشد یافته است؟

2)
سلام آقای دکتر،

سوالم را اینگونه مطرح میکنم:

همانطور که بنظرم به درستی اشاره کردید، ظاهرا گفتمان متفکران با قدرت سیاسی به بن بست رسیده است. یعنی متفکران سالهاست که بحثهای خود را در مقالات، نشستها و جلسات، حتی در رسانه ملی مطرح میکنند، نه تنها با زبان کنایه آمیز بلکه حتی بطور مستقیم، اما قدرت سیاسی به کار خود مشغول است و هیچ تاثیری از گفتمان روشنفکری در رفتار قدرت سیاسی نمود پیدا نمی کند.

راه کنشگری مناسب برای روشنفکر در شرایط کنونی چیست؟ آیا نیازمند طبقه ای میانی بعنوان واسطه بین گفتمان روشنفکری و قدرت سیاسی هستیم که بتوانند در جلسات حضوری مثلا با مراجع دینی یا تصمیم سازان در ساختار قدرت سیاسی در ارتباط باشند و گفتمان روشنفکری و نگرانیها و چالشها را منتقل کنند و امیدوار باشیم که قدرت سیاسی گفتمان روشنفکران یا متفکران را بشنود؟

3)
ممنون از پاسختان، سوال دیگر اینست که آیا بنظر شما اساسا امکان این گفتگو وجود دارد؟ یعنی بنظر میرسد که هدف این گفتگو قاعدتا باید معطوف به این باشد که قدرت سیاسی در نگرش، ساختار ها و عملکردها بازنگری داشته باشد. آیا این آمادگی و نیاز در قدرت سیاسی احساس و ایجاد شده است یا نه؟

> > > >

برچسب ها:

پلی از فلسفه تا هنر