فرگشت و خلقت؛ نه فرگشت یا خلقت

نوشتۀ آر. جِی بری

ترجمه دکتر مهدی نساجی

این مقاله استدلال می کند این تصور که میان خلقت و فرگشت تقابل وجود دارد، نادرست است. «خلقت» اصطلاحی الهیاتی است که به وابستگی وجودی همه موجودات به ایجاد خالق اشاره دارد. «فرگشت» (تکامل) نیز به فهم کنونی ما که چگونه خداوند گونه های مختلف زیستی را ایجاد کرده است اشاره دارد. برای درک درست آنچه به عنوان یک دانشمند علمی مشاهده می کنیم، هر دو توصیف باید مد نظر قرار گیرد.
انجیل با توصیفی از خلقت جهان آغاز می شود: «در ابتدا، خداوند آسمانها و زمین را آفرید». در نگاه نخست، این عبارت واضح و ساده به نظر می رسد. اما همین عبارت ساده، بحثهای دراز دامن را در چند قرن اخیر ایجاد کرده است. چه زمانی این اتفاق افتاده است؟ خداوند چگونه این کار را انجام داده است؟ او از چه موادی استفاده کرده است؟ و آیا واقعا خداوند منشاء و طراح همه چیز بوده است؟ این پرسشها در اواخر قرن هجدهم میلادی جدی تر شدند؛ هنگامی که مشخص شد عمر زمین بسیار بیشتر از حدود ۹۰۰۰ هزار سالی است که عموماً تصور می شده است؛ عددی که بر اساس مطالعات برون یابی معکوس تبار شناختی روی انجیل به دست آمده است (به عنوان نمونه پیدایش ، منی ۱: ۱۹-۱، لوقا ۳: ۲۸-۲۳).
دلیل بسط تاریخ خلقت هیچ ارتباطی به باورهای دینی، با عدم آنها نداشت، بلکه مبتنی بر مطالعات سنگهای رسوبی و ارتباط برخی فسیلها با لایه های زمین بود. نتایج بدست آمده، توسط کالیبراسیونهای رادیو-ایزوتوپیک و روشهای متعدد دیگر، تأیید و به صورت کمّی در آمد.

ادامه مطلب > > > >