دربارۀ زبان به طور کلی و دربارۀ زبان انسان
نویسنده: والتر بنیامین
مترجم: امید مهرگان
خطوط اصلی فلسفه زبانِ به نوعی رازورانۀ بنیامین را می توان در چند مقاله نخستین او جست. «رسالت مترجم» در باب قوۀ محاکات پیشگفتار روش شناسی، بر خاستگاه سوگنامه آلمانی و نیز شاخص ترین آنها مقالۀزبان شناسی الهیاتی «درباره زبان به طور کلی و درباره زبان انسان» فلسفه زبان بنیامین منشی اسطوره ای دارد و جان کلام آن، گذار از کارکرد ابزاری و واسطه مند زبان به وجه رسانه ای و درون ذاتی زبان است. از این حیث در برابر سویه های مرسوم نگرش به زبان در میان همعصران خود قرار می گیرد. زبان ابزار نیست، رسانه است، مضامین ذهنی نه از طریق زبان، بلکه در زبان متجلی می شدند. از این رهگذر او به نفی این همانی جوهر ذهنی و جوهر زبانی می رسد. الهیات، زبان و تاریخ سه عنصری هستند که در اندیشۀ بنیامین از پیوستگی و ارتباطی خاص با هم برخوردارند و تفکیک آنها از یکدیگر امکان پذیر نیست، می توان گفت درک مسیانیسم بنیامین و نگرش او به تاریخ – بویژه در «تزهای فلسفه تاریخ» او – مبتنی بر درک فلسفه زبان اوست. آر. یولیوس مولمان (R. Julius Muhlemann) در مقاله ای به نام «نسبت ماتریالیسم تاریخی و الهیات در تزهای فلسفه تاریخ بنیامین» می نویسد:
«بنیامین در مقاله زبان شناسی الهیاتی «درباره زبان به طور کلی و دربارۀ زبان انسان» به یاری اسطوره آفرینش در عهد عتیق، طرح یک مدل تاریخ سه مرحله ای با جهت گیری زبانی را می ریزد که توصیفگر تاریخ زوال بشری است و از پی این تاریخ زوال، باز تولیدی می آید. وی از خلال گنجانیدن زبان در متافیزیک، نخستین گام را در تفسیر الهیاتی زبان در چارچوب اسطورۀ یهودی – مسیحی آفرینش برداشته است.»
ادامه مطلب > > > >