تئاتر در جامعه، جامعه در تئاتر
نوشته: ژان دووینیو
ترجمه: جلال ستاری
چراغ های صحنه روشن می شود، بازیگران می آیند: نمایش آغاز می شود. این آفرینش چند جانبه، مولود اراده ی یک درام نویس و سبک و اسلوب یک کارگردان و بازی هنرپیشگان و مشارکت تماشاگران است. امّا پیش از هر چیز، آیین و تشریفات است.
در واقع، همه چیز این جنبه ی آیینی و تشریفاتی تئاتر را ایجاب و از آن حکایت می کند: شکوه و جلال جا، تشخص تماشاگران بیگانه با کار تئاتر و گروهی بازیگر که در محیطی تنگ و نورانی منزوی شده اند، جامه ی هنرپیشگان، دقت اطوار و حرکات، ویژگی زبانی شاعرانه که اساساً وجه امتیاز زبان تئاتر از ورّاجی های روزمره است. و طرفه آنکه زندگانی اجتماعی، دارای جهات و ساحاتی کاملاً همانند تشریفات است. حتی چنین می نماید که در حیات اجتماعی، این تظاهرات تشریفاتی، اهمیتی کلان دارند و آشکارا بیش از سازمان ها و تشکیلات و کاربندی ها و نمادهایی که در محیط اجتماعی نقش هایی ایفا می کنند و مؤثرند، بر ما الزام می شوند، چنانکه گویی آدمی با تئاتر حقیقی خودجوشی در همه مراتب تجربه حیات، سر و کار دارد….
ادامه مطلب > > > >