روایتی از اسطورۀ آفرینش در ایران

مهشید میرفخرایی

بنا بر اساطیر زردشتی، مجموع عمر جهان دوازده هزار سال است که سه هزار سال از آن به آفرینش مینوی و نُه هزار سال به آفرینش مادی می گذرد. در سه هزاره اول، آفرینش امشاسپندان، ایزدان و دیگر چیزها صورت می گیرد یعنی تنها نماد و مثال معنوی آفرینش پدیدار می شود که از وجود خود هرمزد، که همه نور و روشنایی است، هستی می گیرد. در سه هزاره دوم آفریدگان مینوی صورت مادی به خود می گیرند و این اساسی ترین تفاوت میان آفرینش هرمزد و اهریمن است چه اهریمن فقط قادر – به آفرینش مینوی است اما هرمزد که خود مینوی – است، قادر به آفرینش مادی نیز هست. سومین سه هزاره قبل ساکن و بی حرکت بودند، آغاز می شود، دوره آمیختگی خوبی و بدی، روشنایی و تاریکی است. در این دوره اهریمن بر همه چیز حمله می برد. – انسان و گاو نخستین را می کشد و دیگر آفریدگان – هرمزدی را نابود می کند اما سرانجام از این آفریدگان شکست می خورد و به دوزخ پرتاب می شود. آخرین سه هزاره با ظهور زردشت و آشکارسازی دین آغاز می شود و هزارسال می پاید و آن گاه در رأس هر هزاره فرزندان زردشت، هوشیدر، هوشیدرماه و سوشیانس، پدیدار می شوند و جهان را برای رستاخیز و تن پسین آماده می سازند.

ادامه مطلب

شرح تصویر:

The Everlasting Flame: Zoroastrianism in History and Imagination – An Exhibition at the Brunei Gallery, SOAS, University of London | After the Arab Conquest

> > > >