سخنرانی دکتر نصرالله حکمت
با عنوان «چه هایی ایمان پیشافلسفی»

سلسله مباحث ایمان پیشافلسفی

جلسه چهارم

قسمت دوم

( بخش اول)

در این بخش دکتر حکمت ابتدا به نحو موجز به مرور بحث ایمان پیشافلسفى و ضرورت آن در تحقق فلسفه در فلسفه اسلامى مى پردازند. از اینجا ضرورت یک ادبیات متناسب با ایمان پیشافلسفى به اثبات مى رسد. بر این مبنا در نظر ایشان، آثار فارابى و ابن سینا شامل یک تلاش و کوشش جهت خلق زبانى متفاوت از افلاطون و ارسطو است اما در عین حال، آثار ایشان همچنان فضاى فلسفى فاقد ایمان پیشافلسفى را داراست.

تاریک سازى و بداهت زدایى راه و روشى است براى گشودن ادبیاتى فلسفى که متناسب با ایمان پیشافلسفى باشد. ایشان به ادامه بحث نقدى از ماهیت در فلسفه ارسطو مى پردازند و نشان مى دهند که این مفهوم خالى از بستر ایمان پیشافلسفى است. فضاى مقولى ارسطویى اساساً مولود یک جهان بسته و غیر مسبوق به ایمان پیشافلسفى است. جهت بداهت زدایى، ساختار این مفهوم باز مى شود و بعد از آن تاریک زدایى انجام مى شود.

در این فضا است که ما آماده شنیدن مى شویم.

در زبان عربى پیشا فلسفى

 « مائییت»اساساً یک فضاى بسته و ذات ثابت نیست بلکه فضایی سیال و ذاتى غیر ثابت دارد.

صحبت از ایمان پیشافلسفى در باب مائییت این ایمان است و نه ماهیت آن.

در ادامه به بحث از انسان ازلى و لزوم شنیدن در فضاى تاریک مى پردازند همچنین به بحث از وجود در بستر ایمان پیشافلسفى پرداخته و با روش بداهت زدایى و تاریک سازى، ساختار این مفهوم را واسازى مى نمایند.

در نظر ایشان، وجود نخست به معناى پیدایى است که مى تواند مساوى ظهور باشد. شى را آن گونه که ظاهر مى شود مى یابیم و این سیر به سمت چه هایى شى و حضور آن است. حضور و مائیت جارى و سیال شى است که پشتوانه ظهور آن قرار مى گیرد و به تناسب سیالیت شخص براى او ظاهر مى شود.

اگر شى ظهور و حضور دارد، انسان هم ظهور و حضور دارد…

این سخنرانی را از اینجا گوش کنید:

منبع:

@nasrollahhekmat

شرح تصویر: Sandro Botticelli Natività mistica Mystic Nativity, 1501