1- (ص۲۶۸) انسانیت به معنای مشارکت در مقدرات دیگران است، و عدم انسانیت هنگامی است که انسان خود را شریک مقدرات دیگران نداند.
۲- (ص۲۶۸) مهربانی اگر با صراحت توأم باشد تشکیل صداقت می دهد که امری است عمومی و فراگیر.
۳- (ص۲۶۹) هرنوع دوستی، ادب، صفای روح و معقولیت اجتماعی فضیلت تلقی می شود اما بسیار کم بروز می کند و به ندرت اتفاق می افتد که این فضایل با قدرت روح توأم باشد.
۴- (ص۲۶۹) انسان نباید تنها در گرفتاری های خود از دوستان، طلب کمک و یاری کند، باید همه چیز را خود به تنهایی تحمل کند.
۵- (ص۲۶۹) معاشرت، آیین فضیلت است و زمینه ساز اقدام به فضیلت.
۶- (۲۶۹) ادب، نشانه حداقل لطافت و ظرافتی است که انسان می تواند به موجب آن، خود را در دل دیگران جای دهد و محبوب آنان گردد.
۷- (۲۶۹) لطافت و ظرافت در رفتار، موجب تلطیف خشونت ها می شود و انسان ها آنقدر موجب تلطیف افکار یکدیگر می شوند تا این که خلق و خوی آنان مناسب یکدیگر گردد.
۸- (ص۲۷۰) خونسردی و بی تفاوتی نسبت به دیگران دال بر بی عاطفگی و تأثیر ناپذیری از عشق و محبت است.
۹- (ص۲۷۰) کسی که دارای قانونمندی رفتار و خوشی خصلتی است بیش از بقیۀ مردم قابل اعتماد است.
۱۰- (ص۲۷۰) ما باید دیگران را دوست بداریم زیرا دوست داشتن دیگران خیر است و موجب خوش طبعی ما می شود.